“Naar Nederland zal ik niet zo snel teruggaan”

Hallo daar!
Hierbij het interview dat Marlies had, wat week 1 van dit jaar geplubliceerd is in het blad Vriendin.
Grappig stukje geworden vinden we zelf.

“Naar Nederland zal ik niet zo snel teruggaan”

Marlies: “Het leven in Nicaragua is zo anders dan in Nederland. Veel fijner. Je hebt hier niet dat vreselijke moeten wat we in Nederland hebben. Mensen moeten van de zomer op vakantie, ze moeten dit weekend uit eten. Nee, je mág, dacht ik dan. Ook de overheid in Nederland met al die regeltjes vond ik enorm beklemmend. En ik was de drukte zat, het verkeer, de onvriendelijkheid van de mensen, de anonimiteit. Ik heb negen jaar in een blok met acht huizen gewoond, ik heb nooit geweten wie er in het zevende en achtste huis van het rijtje woonden.”

“Al jaren droomde ik ervan om naar een ander land te emigreren. Het maakte niet zo veel uit naar welk land, als ik maar weg uit Nederland was. Ik heb vier jaar in Turkije gewoond, maar toen het massatoerisme daar toesloeg, ben ik teruggekomen. Het vlammetje laaide weer op toen ik mijn vriend Gerco ontmoette. Of eigenlijk terugzag, want vijfentwintig jaar eerder waren we al elkaars vriendje en vriendinnetje op de lagere school. We hadden nog maar net een relatie, toen hij vertelde dat hij ooit naar het buitenland wilde verhuizen. ‘Dat is grappig,’ zei ik, ‘ik ook!’ We praatten er veel over, we reisden de hele wereld over. We wisten zeker dat we ooit zouden emigreren naar een van die mooie landen, maar concreet werd het niet echt. Tot we op een gegeven moment besloten onze emigratie gewoon te gaan voorbereiden. We hadden geen idee waar we naartoe zouden gaan, maar we waren er zeker van dát we zouden gaan. We zegden abonnementen op, zochten uit hoe het zat met verzekeringen. Af en toe solliciteerden we zelfs naar een baan in een ander land. Ik had mijn baan zelfs al opgezegd.”

“Dat het uiteindelijk Nicaragua is geworden, hebben we aan onze vriendin Diana te danken. Zij kwam vorig jaar zomer enthousiast terug van een reis naar Nicaragua. Ze was helemaal verliefd geworden op het land en in het bijzonder op de stad Granada. Ze had in Granada een hostel te koop zien staan, en wilde dolgraag een bod uitbrengen. Maar ze zag zichzelf niet in haar eentje een hostel kopen. In december gingen we met haar mee om het hostel te bekijken. Een dag later hadden we het gekocht! Ik weet nog wel dat ik de eerste nacht dacht: waar zijn we aan begonnen? De volgende dag was dat gevoel helemaal weg. We wilden weg uit Nederland, dit was een kans en het was nog een leuke ook. De mensen waren zo aardig en lief. Binnen twee dagen had ik al een heleboel kennissen, die me een grote knuffel gaven als ze me op straat tegenkwamen. Die warmte en vriendelijkheid vond ik overweldigend. Het leven is hier nog heel basic. De kinderen lachen en zijn gelukkig met weinig. De mensen wonen in golfplatenhuisjes, maar ze zijn altijd vrolijk. Daardoor besef je hoe waardevol je leven is. In Nederland zijn we dat met z’n allen een beetje kwijtgeraakt. Daar is iedereen bezig met geld, werk, een nog grotere auto, weer een nieuwe televisie. Net als wij vroeger. We maakten carrière, kochten een huis. We liepen mee in de tredmolen met de rest. Ik merkte steeds meer dat ik zo helemaal niet wilde leven. Ik wil niet op mijn vijfenveertigste een hartinfarct omdat ik zo hard heb gewerkt.”

“Nu werk ik ook hard, maar met veel meer plezier. Sinds een paar maanden runt Diana het hostel in haar eentje, Gerco en ik hebben een restaurant overgenomen. We liepen er tegenaan en konden het niet meer uit ons hoofd zetten. We hadden allebei zo’n goed gevoel bij dat gebouw. Het is een enorm koloniaal pand met veel mogelijkheden. We hebben bijvoorbeeld een enorm balkon, dat uniek is voor Granada. Aan de bovenverdieping was zestig jaar niets gedaan, dat was een ruïne. We hebben zeven weken verbouwd, met hulp van lokale mensen. Daar was ik best wel huiverig voor, dit is toch een ‘we zien het morgen wel’-cultuur. Maar ik heb een dijk van een aannemer gevonden en die heeft zijn mensen heel gestructureerd laten werken. We hebben nu boven twee grote pooltafels staan en de Wii-sport die we uit Nederland hebben meegenomen. Dat vinden ze hier geweldig. Verder organiseren we van alles, zoals poolwedstrijden, live muziek, karaoke-avonden. Het is wel een lui volkje, ze moeten wel bezig gehouden worden. Nou, dat doen wij graag. Soms denk ik wel eens: hoe moet dat nou als er met een van ons iets gebeurt? Zo goed als in Nederland is het hier niet geregeld. We hebben ons in Nederland verzekerd en we hebben elkaar beloofd dat we voor elkaar zorgen mocht dat nodig zijn. Net als de mensen hier dat doen.”

“In het begin moest ik vaak vreselijk lachen om alle nieuwe dingen die ik tegenkwam. Ooit een paard en wagen met nog een aanhanger erachter gezien? Die nog achteruit kunnen inparkeren ook? Ik merk pas hoe gewend ik al ben aan het leven hier als ik hoor waar de toeristen zich over verbazen. Het constante getoeter van de taxi’s, het gebrek aan bepaalde voorzieningen. We hebben bijvoorbeeld geen warm water, maar dat hebben we ook niet nodig. Het is hier toch altijd warm. We wonen in een klein huisje met een klein tuintje. Eigenlijk is het maar één kamer. Er staan een bed in en twee schommelstoelen. En een tv, maar die hebben we nog nooit aangezet. Geen idee of hij het doet! Hoewel we in Nederland veel groter en luxer woonden, is het goed zo. Ik heb gemerkt dat ik met veel minder toe kan en toch gelukkiger ben dan in Nederland. Misschien wonen we hier over tien, twintig jaar nog. Maar misschien zitten we over drie jaar wel ergens anders. Geen land is zaligmakend. Naar Nederland zal ik niet zo snel teruggaan. Het vervelende gevoel dat ik had over Nederland is alleen maar sterker geworden. Het enige wat ik echt mis, is de kaas. En de seizoenen. Als mijn zusjes me vertellen dat het in Nederland vriest, denk ik: oh ja zo was het. Daar sta je hier niet meer bij stil. Natuurlijk mis ik mijn familie, maar met internet en de webcam komen we een heel eind. Als ik een slechte dag heb, denk ik wel eens: getsie, ik wil naar mijn moeder. Maar dan bel ik haar en dan is het ook goed. De vader van Gerco kreeg op de dag voor ons vertrek een hartaanval. Wij stonden toen voor de beslissing: vertrekken we of niet? We hebben er met veel mensen over gepraat, ook met Gerco’s vader zelf. Hij zei meteen: ga. En hij heeft ook wel gelijk. Je kunt niet wachten totdat iedereen die je lief hebt er niet meer is. Dan ben je zelf te oud om nog iets te ondernemen. We zijn gegaan. Niet zonder tranen natuurlijk, maar we gingen wel. Veel mensen willen het, maar bijna niemand doet het. Ik ben blij dat wij het hebben aangedurfd. Ik leef nu toch maar mooi mijn droom.”

Meer lezen over het leven van Marlies en Gerco? http://marliesengerco.waarbenjij.nu/

[Kader]Waarom emigreren we?
In 2008 verlieten 89.109 Nederlanders ons land. Wat spreekt hun aan in het land van hun dromen? Door de jaren heen scoren hoog: een beter inkomen/lagere kosten; een sympathiekere mentaliteit; meer (leef)ruimte; meer natuur; een meer relaxte omgeving of een onderneming uitbreiden of starten.
Bron: CBS en Emigratiemonitor