Dilemma dilemma

Hoi Hoi.
Nog even een laatste berichtje uit Nederland.
Morgen hopen we dan eindelijk te vertrekken naar Nica.
De laatste 2 maanden waren zeer hectisch zoals we al schreven.
De laatste weken zo niet nog meer.
Naast al het geregel waar we al iets over verteld hebben kregen we echter nog een aantal zaken over ons heen.
Iedere emigrant weet dat het allermoeilijkste van emigreren het afscheid nemen is van met name je beste vrienden, broers, zussen en natuurlijk in de eerste plaats je ouders.
We zagen dus al heel lang op tegen die laatste groet en kus die we hen zouden geven.
Tranen zouden er zeker rollen.
Ook dat wisten we.
De schok kwam echter toen wij zo'n 4 weken geleden het bericht kregen dat de moeder van Gerco een kwaadaardig tumor bij zich had.
Zou onze droom (voorlopig) uiteen spatten?
Er zou snel een zware operatie volgen die echter een aantal dagen werd uitgesteld omdat het niet goed ging met haar hart.
Het werd spannender en spannender.
Gelukkig volgde de operatie alsnog en kregen wij gelukkig vorige week dinsdag het geweldige bericht dat in principe alle tumoren verwijderd zijn.
Haar hart ging ook weer goed al wordt deze wel in de gaten gehouden.
Met een goed gevoel brachten we met het hele gezin Rosbeek en aanhang een superweekend door in Preston Palace, ter ere van het 45-jarig huwelijk van Ger's ouders en de aankomende 80-ste verjaardag van Pa Rosbeek.
Flink uitgedijd gingen we de laatste 3 dagen in Holland in.
De laatste mensen gedag zeggen.
Nu werd het echt spannend.
En toen kwam vandaag.
We zouden zus Annette, zus Hillie,
Mam Peels en Ger's ouders nog even gaan knuffelen en gaan.
Telefoon; Ger's moeder: niet schrikken maar je vader ligt in het ziekenhuis, zijn hart, hij moet blijven.
BAF!!!!
Van Marlies' moeder direct naar het ziekenhuis.
Weer dat dilemma; gaan we wel of niet, wat als het fout is...
Het werd een hele lange zware dag van welke we al wisten dat ie zwaar zou worden maar zo zwaar?
Gekke pa. Hij zei het als eerste al tegen de broeder.
"Dat kan niet hoor want mijn zoon gaat morgen emigreren".
Vanavond nog met de zaalarts gepraat.
Wat moeten we doen.
Uiteraard nul beloftes. Daarvoor moeten er nog een aantal onderzoeken komen.
Met pa gepraat, evenals met de rest van de familie.
Het vertrouwen is er dat het ergste is geweest.
Hij is in goede handen.
Dan toch niet langer blijven om andere uitslagen af te wachten.
Dilemma dilemma.
Pa vond dat we moesten gaan en dat meende hij diep uit zijn hart.
Niet omdat dit onze toekomst uit zou stellen maar omdat het goed komt.
De zaalarts overtuigde ons.
Over dotteren of bypasses wordt voorlopig al helemaal niet gepraat.
We gaan in principe maar wachten nog even af.
Morgenochtend om 5 uur mogen we het ziekenhuis nog even bellen.
Of pa nog steeds zo rustig is,
Dat zullen we ook om 9 uur nog even doen.
Tien minuten voordat we opstijgen.
Maar in principe gaan we.
Morgen.
We houden jullie op de hoogte.